Nepal- Wandelen door het Himalayagebergte

En wat is dat wandelen hier prachtig. Na onze eerste dagen in Kathmandu vertrokken we naar Pokhara. We hadden een touristenbus geboekt en hadden plaatsen in de cabin, het hokje bij de chauffeur. We zaten er met 7 personen. Ik zat letterlijk in de nek van de chauffeur te hijgen want ik kon geen andere kant op. Schakelen was een feestje voor hem, want of hij pakte mijn voet, of hij kwam met z'n elleboog tegen mijn been aan. Gezellig was het wel en we besloten samen een trekking te gaan doen met een Nederlandse jongen en een Duitse en een Australische meid, die ook in de bus zaten.

In Pokhara zorgden we er voor dat onze papieren en vergunningen in orde waren en lieten we onze tassen vol onnodige spullen achter in een hostel. We namen een local bus naar de plaats waar je de trekking kan starten. Vanaf hier namen we een jeep, want we hoorden dat het eerste stuk niet super mooi was. Dit kan ik helaas niet bevestigen. Want achterin de jeep met 5 personen op een berg naar boven is niet heel comfortabel, maar in het begin wel super lachen. Na de schemer begon het ook te regenen en werd er een zijl over ons heen getrokken. Zo'n 2 uur lang zaten we opgekropt achter in een jeep zonder ook maar iets van de omgeving te zien. Wat waren we dan ook blij dat we stopten bij het guesthouse. De volgende dag begonnen we hier onze 9 daagse wandeling: de Annapurna circuit trek. 

Dag 1: Om half 9 vertrokken. Het was een prachtige weg door de bossen met mooi uitzicht over de bergen. Het was een zware klim naar boven, maar we hebben het gered. De kop is er af!

Dag 2: Ik voelde me niet lekker en begon slecht. Gelukkig knapte ik snel op en waren we op tijd bij onze stop. Onderweg kwamen we een Nederlandse meid en haar gids tegen. We hebben met hun onze reis vervolgd. In de avond mochten we een kijkje in de keuken van het guesthouse nemen. Er wordt nog gekookt op hout/vuur, het is alsof je 100 jaar terug in de tijd gaat. Ondanks dat is al het eten erg lekker! In dit gebied hebben ze trouwens bij elk restaurant/guesthouse dezelfde menukaart. Zo kunnen ze bij elke stop dezelfde producten afleveren, want het vervoeren van alles hier naar toe is nog al een opgave met zo'n slechte 'weg'. 

Dag 3: Eat - sleep - walk - repeat.

Dag 4: Vandaag liepen we van het dorpje Upper pisang naar Manang. Wat was het mooi. Overal waar je kijkt zijn bergen, aan de linkerkant de toppen met sneeuw, aan de rechterkant een rotsachtig gebergte. De Yakburger met patat maakte mijn dag helemaal af. Een Yak is zo'n koe met van dat lange haar. Smaakt goed!

Dag 5: Rustdag, en wat was ik daar blij mee. Niet alleen omdat we deze dag appelkruimeltaart hebben gegeten en naar de 'bioscoop' zijn geweest, maar ook omdat ik nog steeds niet topfit was. We zijn naar een bijeenkomst geweest waar een dokter ons vertelde over hoogteziekte. Hier wordt je niet heel vrolijk van, maar we zijn nu wel goed voorbereid!

Dag 6: We komen steeds hoger en dat is behoorlijk te merken aan mijn ademhaling. Hoe hoger in de bergen, hoe lager het zuurstofgehalte in de lucht. Wat was ik blij toen we rond lunchtijd al bij onze eindbestemming waren. De uren dat we niet wandelen vullen we voornamelijk met potjes kaarten en wachten tot het weer etenstijd is. 

Dag 7: Wat een zware dag! Het ademhalen ging zo moeilijk dat ik regelmatig moest stoppen. Met knallende hoofdpijn kwam ik aan bij het hostel. De gids vertelde dat we nog een stuk omhoog moesten om zo beter te kunnen aclimatiseren. Dus we gingen vervolgens nog een paar honderd meter omhoog en weer terug. Het hielp want de hoofdpijn was weg. We 'sliepen' deze nacht in een kamer met zo'n 30 mensen. De één pakt je dekens af, de ander moet overgeven, echt gezellig! 

Dag 8: Je kan wel raden hoe goed ik geslapen heb. Om half 5 op en om kwart over 5 vertrokken richting de Thorangla pass, het hoogtepunt van de trekking. Om de top te bereiken moesten we 1000 meter omhoog. Afzien, helemaal kapot gaan op de weg naar boven, 
maar eenmaal de top bereikt te hebben doet dit er allemaal niet meer toe. We waren op 5416 meter hoogte en hebben het gewoon geflikt! En wat een omgeving! We moesten nog zo'n 2000 meter dalen en hiervan kon ik alleen maar genieten. Maar na 10 uur wandelen was het wel genoeg geweest.

Dag 9: De laatste dag maar zeker niet de minste. We liepen door een ruig landschap en open vlaktes waar de wind het ons niet gemakkelijk maakte. Met ons hele gezicht bedekt liepen we tegen de wind in richting onze eindbestemming: Jomsom.

Spierpijn, buikpijn, misselijkheid, vermoeidheid. De koek is op. Ik was dan ook als een kind zo blij toen ik na een 12 uur durende busrit aan een heerlijke pizza in Pokhara zat. 

Deze fysieke uitdaging was mijn zwaarste ooit, maar het was zo de moeite waard. Wie wil er de volgende keer mee?